Tot vanmiddag had ik nog een oma. Op zich niet zo bijzonder ware het niet dat ik (al) 53 jaar ben en m’n vader 82 jaar. Oma overleed vandaag (zaterdag 28 januari); aan het begin van de middag is ze rustig ingeslapen. 
Oma heeft de respectabele leeftijd heeft bereikt van 105 jaar en 238 dagen. En dat is wel bijzonder. Ik kan trots zeggen dat mijn oma tot vandaag op nummer 58 van de lijst met oudste Nederlanders stond. Een hele eer.
De laatste jaren lag oma, eigenlijk zeer tevreden, alleen maar in bed in haar aanleunwoning. Deze woning werd gebouwd toen haar jongste dochter Stijntje met haar man en gezin in haar huis ging wonen. Bewust, want dan kon oma op haar eigen stekje blijven wonen. En als het ooit nodig mocht zijn, kon zij haar moeder daar verzorgen. Dit betekent dat oma vanaf haar trouwen in 1928 tot vandaag op dit plekje aan de Hessenweg in Heemse heeft gewoond. De oude boerderij (aan de toen nog Ommerweg) is in 1959 vervangen door de huidige woning.
Oma kwam uit Lutten waar ze op 4 juni 1906 werd geboren in een eenvoudig boerengezin. Ze was het derde kind van het elftal van Hendrik en Derkje Brink-Schoenmaker.
Jan en Stien Hofsink in 1928
Opa (Jan Hofsink; 19-10-1900) en oma trouwden op 7 december 1928 en kregen tien kinderen. Opa had een aannemersbedrijf en oma deed het huishouden én daarnaast allerlei werkzaamheden die bij het hebben van een eigen zaak hoorden. Omdat er veel familieleden (broers en zussen) van beiden naar Canada emigreerden moest het er een keer van komen. In 1966 gaan opa en oma voor vier maanden naar Canada, met de boot! Ze zullen daarna nog meerdere keren de oceaan oversteken.
Op 9 juni 1981 keert opa ’s morgens vroeg terug van het vissen – zijn grootste hobby – omdat hij zich niet lekker voelt. Thuisgekomen gaat hij naar bed en als oma even later gaat kijken hoe het gaat, is opa al overleden. Oma is dus meer dan dertig jaar weduwe geweest. Ik geloof dat ze nu weer bij opa is. Wat zullen ze blij zijn elkaar weer te zien.
Na het overlijden van opa krijgt oma in 1983 het verzoek om bij haar zwager en schoonzusters 50-jarig huwelijk aanwezig te zijn. Ze twijfelt, maar als ze gezelschap krijgt van haar kleinzoon, stapt ze in het vliegtuig en gaat toch. Daarna gaat ze nog een keer in 1989 omdat haar broer Herman 80 jaar wordt. En zelfs op haar 87e verjaardag, in 1993 gaat ze met haar dochter, voor wat de laatste keer zou worden, naar Canada.
Ze is taai, onze oma. Als ze dik in de tachtig is gaat ze nog op bezoek bij de bejaarden (!), gewoon op de fiets. Verschillende keren breekt ze daarbij wat, heupen, pols etc. maar ze knapt altijd weer op alsof ze een jonge meid is en gaat weer over tot de orde van de dag. Ze kon veel hebben, zelfs haar laatste jaren in bed leverde haar geen enkele doorligplek op!
In 1999 wordt er een interview gepubliceerd in het blad ‘Rondom den Herdenbergh’ van de Hardenbergse Historische vereniging. Hierin kwamen vooral haar reizen naar Canada aan de orde. (Rondom bestand van 1999 16-4 dd 18-8-09)
Als oma in 2006 honderd jaar wordt, organiseert de familie een groots feest voor haar (en voor henzelf natuurlijk). Er wordt een grote tent achter het huis neergezet, familie en vrienden worden uitgenodigd en oma is erbij!
- Oma’s feest
Na een kerkdienst bevolkt de familie de tent. En oma zit als de koningin te midden van haar nageslacht. Verschillende neven en nichten uit Canada komen voor deze gelegenheid naar Nederland. Er verschijnen later zelfs artikelen over dit bezoek in Canadese kranten.
Naar aanleiding van haar honderdste verjaardag schrijft mijn vader een boek met als titel ‘De eeuw van mijn moeder’. Het is de geschiedenis van opa en oma, het gezin Hofsink, aan de hand van herinneringen, wetenswaardigheden en veel anekdotes. Er staan veel familiefoto’s in. Een echt (familie)geschiedenisboek.
Boek over oma
Als pa het eerste exemplaar van het boek op 26 november aan oma overhandigt is er uiteraard plaatselijke pers aanwezig. Maar ook het Ermelo’s weekblad schonk er aandacht aan. Tot mijn grote verbazing stond mijn oma op 5 december 2007 in het Ermelo’s Weekblad. Na het uitreiking van genoemd boek aan zijn moeder, had pa een plaatselijke journaliste bereidt gevonden hier een verhaal van te maken. Http://www.deweekkrant.nl/files/pdfarchief/ EWB/20071205/RMC_EWB-1-11_071205_1.pdf
Als oma 101 jaar is mag ze zelfs een beeld onthullen. Tweehonderd jaar geleden overleed Clara Feyoena-van Raesfelt. Ze was een Nederlandse dichteres en de belangrijkste vrouw die Heemse heeft gekend. Dat vond men een monument waard. Bij het verpleeghuis wat naar haar is genoemd, ClaraFeyoena Heem, mocht oma het monument onthullen. Oma was op dat moment de oudste inwoner van Heemse en haar geboortedatum lag het dichtst bij de sterfdatum van Clara. Tja…
In 2010 haalt oma nogmaals de krant. Ze werd betovergrootmoeder. Op 5 april van dat jaar werd Sem Pieffers geboren en was Nederland weer een vijfgeneratiefamilie rijker.
- Oma de betovergrootmoeder
Oma’s kinderen trouwden en zorgden voor veel kleinkinderen die weer trouwden en ook kinderen kregen, die zelfs ook weer trouwden en kinderen kregen. Ik weet niet eens meer hoeveel het er vandaag de dag totaal zijn. Oma wel, die wist dat precies (het zijn er 230!!). En ze hield het bij, iedereen kreeg op zijn of haar verjaardag van haar een kaart. Ze had een overvolle verjaardagskalender aan de muur hangen. Maar oma is niet meer, stuurt geen kaarten meer. Al haar kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen en achterachterkleinkinderen zullen haar missen.
Oma 100 jaar omringd door een deel van haar kinderen, kleinkinderen achterenz.enz.enz.
Ze was de mater familias van de Hofsinks. Wat heeft deze vrouw in die bijna 106 jaar veel meegemaakt. Niet alleen binnen de familie en het dorp, maar ook op velerlei gebied. Hoewel wij vandaag de dag zoveel vanzelfsprekend vinden, was dat begin vorige eeuw zeker niet zo. Alles wat nu gewoon is, was er toen gewoonweg niet.
Oma was een sterke en zeer gelovige vrouw. Niet klagen maar dragen! En ook in haar laatste jaren, die echt niet haar makkelijkste jaren waren, klaagde ze nooit. Ze nam de dingen zoals ze waren en legde haar doen en laten in de handen van haar Schepper. En die heeft ze dan vandaag eindelijk mogen ontmoeten.
Grafstenen krijgen een gezicht 
dank je wel schrijfster voor dit mooie verhaal, ik was vandaag bij haar begrafenis aanwezig, ik heb haar de afgelopen jaren diverse keren mogen bezoeken, wat ik altijd erg mooi vond.
Herman Schroer
Mijn oma is vandaag overleden. Ze was 91. Ook ik ben 53 jaar. Ik ben heel blij en dankbaar dat ik tot nu een oma heb gehad. Dat is toch heel bijzonder.